Οι αληθινοί πρωταγωνιστές, οι λέξεις που όλα τα κοιτούν, που για όλα μιλούν ή μπορεί και τίποτα να μη λένε.
Έσπασα σε γράμματα και προσπαθώ να φτιάξω λέξεις ξανά - από δίπλα παραμονεύουν ανυπόμονα τα σημεία στίξης να μπουν ανάμεσα και στο τέλος, να δώσουν ρυθμό, να κλέψουν τη δόξα. Ματαιοδοξία. Χορεύω πάνω σε ίσιες γραμμές, με σέρνουν, τελευταίος του κύκλου, όμηρος, ξανά στον πηγαιμό.
Λέξεις, παντού λέξεις!
Αγγίζω βιβλία που ακόμα δεν έχω ανοίξει, μονάχα έχω μυρίσει και η μυρωδιά τους αυτή με κέρασε πόθο και βαθιά επιθυμία. Ακόμα όχι. Πολεμώ με λευκά χαρτιά, τα γεμίζω μολυβιές, τα κακομεταχειρίζομαι, τα βρίζω, ύστερα τα τσαλακώνω, τα σκίζω, τα πετώ. Πόνος η γέννα! Άλλα χαρτιά πάλι, παρακαλώ.
Ανοίγω το παράθυρο να πάρω αέρα, όμως ο αέρας μού παίρνει τις λέξεις, τις σκορπά, τις διώχνει μακριά. Μετά κλείνω πάλι το παράθυρο και ζεσταίνομαι, τρέχουν οι λέξεις ιδρώτας πάνω στο κεφάλι και το σώμα μου - δεν αντέχω τη ζέστη.
Με πειράζει η σιωπή. Θέλω ν' ακούσω μουσική... μα οι λέξεις διαμαρτύρονται, δεν μπορούν να ακουστούν. Μ' ενοχλεί η μουσική, την κλείνω. Ύστερα με πειράζει πάλι η σιωπή, μα τι θα γίνουνε οι λέξεις;
Ξανά οι λέξεις. Πάντα οι λέξεις.
Ένα μυθιστόρημα, η αναμέτρηση με το έργο ενός σπουδαίου ποιητή, η άλλη και παντοτινή αναμέτρηση με τις χίμαιρες που από πάντα με κυνηγούν - τι θα έκανα αλήθεια δίχως αυτές; Κάπου κοντά μου, σε ένα μικρό μαγνητικό πινακάκι, τα παράξενα γράμματα μιας άλλης γλώσσας με κοιτούν υψώνοντας πια κι αυτά τα δικά τους ισχυρά θέλω.
Τα θέλω που ούτε οι λέξεις δε μπορούν να πουν.
Θέλω να πω, δε μπορώ να πω.
Θέλω να γράψω, δε μπορώ να γράψω, δε μπορώ να μη γράψω.
Θέλω να είμαι εγώ, θέλω αλήθεια να πω, η αλήθεια δε θέλει, της κλείνουν την πόρτα.
Έσπασα σε γράμματα και προσπαθώ απ' την αρχή να φτιαχτώ, να γίνω λέξεις άλλες και μ' αυτές να πω... να πω, να λέω και να πω, όσα δε μπορώ να πω, όσα δε θέλω να πω, όσα πρέπει να πω.
Κλείνω το παράθυρο, θα μού φύγουν οι λέξεις.
Εικόνα: Daniel*1977 via photopin cc
0 Σχόλια