«ΑΓΙΕ, ΠΑΝΑΓΙΕ, ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΜΙΝΑΔΑΣ» ποίημα



Άγιε, πανάγιε, στοιχειό της καμινάδας
εσύ που πάντα ήξερες ξύπνιο να με κρατάς
ξέρω μεγάλωσα πολύ, συγνώμη που σ' ενοχλώ
μα είναι εδώ ένα παιδί που στεναχωρημένο κλαίει

δε θέλει δώρα, ούτε παιχνίδια ούτε λεφτά
γράμμα δε σου έστειλε και ούτε θα σου στείλει
μονάχα εγώ κομμάτια γίνομαι έτσι που το κοιτώ
και σαν χάρη ήθελα δυο λόγια να σου πω

τη βόλτα σου σαν κάνεις τη νύχτα της γιορτής
τα δώρα σου να δώσεις στα παιδάκια τα καλά
πέρνα κι από το σπίτι του, μονάχο του θα είναι
να πάψουν τα ματάκια του να είναι έτσι υγρά

σβήνει, άγιε, φεύγει από μέσα του η ελπίδα
γιατί αναγκάστηκε να δει τόσο σύντομα πολλά
πριν προλάβει να χαρεί της ηλικίας του τα δώρα
του τα πήρανε με βία και τα διώξανε μακριά

κι έτσι τη νύχτα της γιορτής θα είναι μόνο
χωρίς στο δέντρο να περιμένει τίποτα το πρωί
πήγαινε, άγιε, και παρ' το απ' το χέρι
και δείξ' του το όνειρο και πάλι να το βρει

γράμμα δε σου έστειλε και ούτε θα σου στείλει
βιάστηκαν να του πουν πως ένα ψέμα είσαι
μα εγώ ξέρω πως δεν είσαι και θα πας
και πως χαρούμενο θα το δω το άλλο πρωί...


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια