ΑΛΛΑΞΑΜΕ;

Κοιτάω γύρω μου κι αναρωτιέμαι, έχουμε αλλάξει; Βλέπω ανθρώπους που περπατάνε, σκοτεινιασμένοι να σκέφτονται, να μη μιλάνε. Βλέπω τα βλέμματα που προσπερνάνε κι αναρωτιέμαι, αλλάξαμε; Τα μάτια τους αναζητούν απεγνωσμένα στην ψυχή τα ίχνη υπόσχεσης που έσβησε σαν ξέσπασμα κύματος. Όλοι ξεκινάνε, πάνε και πάνε, μα όπου κι αν πάνε, πάντα ξεκινάνε κι ας συνέχεια περπατάνε. Τι άλλαξε;

Βλέπω γύρω μου μουσεία, θέατρα, κινηματογράφους κι αναρωτιέμαι, τι σημαίνει η τέχνη για τον άνθρωπο σήμερα; Αγάλματα που πορεύονται στις εποχές με τα σπρέι μονάχα να τα διατηρούν στη ζωή, εκεί που η μνήμη τα σκοτώνει και η παιδεία τα ξεχνά. Ερείπια από πηλό, μπρούτζο και μάρμαρο, τεκμήρια μιας άγνωστης δικής μας ιστορίας. Κίονες και ναούς που όραμα προσπαθούν να δώσουν σε ένα σήμερα τραγικά ανάξιο, σαν όλους μας, που τα κοιτάμε με ένα δέος συνήθειας, σπιλώνοντας την αρχαία ψυχή τους, βάρβαροι τουρίστες, περαστικοί και βιαστικοί, απέναντι στην φιλοσοφία που μας παρέδωσε στην ιστορία. Να αλλάξαμε άραγε; Μα ακόμα δεν κλαίμε αντικρύζοντας την Παλλάδα Αθηνά.

Κι όμως, αλλάξαμε, και τώρα μ' αυτήν την αλλαγή πρέπει να αναμετρηθούμε. Τότε αλλάξαμε. Τώρα; Θα έχει σκοπό σήμερα μια αλλαγή ή θα είναι μια πρόφαση, ένα ψέμα, όπως η ιδανική σύγχρονη ζωή μας; Ζωή θα είναι ζωντανή ή δουλεία με μάσκα ελευθερίας; Θα φτιάξουμε επιτέλους ξανά τον Θεό μας, Θεό αγάπης ή θα αμαρτάνουμε συνέχεια απαιτώντας να μας φτιάχνει συνέχεια Εκείνος; Θα τον αφήσουμε να πεθάνει; Μα ποιος ακούει σήμερα τον Καζαντζάκη...

(γράφτηκε τον Μάιο του 2010)