«ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ» μικρό πεζό

Σ' έρημους δρόμους περπατώ, ξένους, σκασμένους δρόμους. Σε χνάρια επάνω αλλωνών, της ευτυχίας πρόδρομων και προφητών που χάθηκαν στον χρόνο. Κάπου Σε βρίσκω, Σε κοιτώ ο νους σαν σκοτεινιάζει. Στο στήθος φέρνω το χέρι μου, τα μάτια μου τα κλείνω και Εσένα φέρνω στο μυαλό.

Με πας σε τόσο έρημο, που κάθε φωνή σωπαίνει. Βλέπω έναν άνθρωπο να έχει τα χέρια ανοιχτά και τα μάτια του, υγρά, κοιτούν ψηλά, στα σύννεφα που σιγά σιγά πλησιάζουν. Δέηση το βλέμμα Του, προσευχή που γίνεται πνοή, μέχρι της πλάσης την κορφή. Θυσία προσφέρεται η καθάρια ψυχή, στων γενεών το κρίμα.

Αίμα το έλεος, ρέει στο στέρνο, πάνω απ' τους λυμένους τώρα μυς, πριν φτάσει στη διψασμένη γη να την ποτίσει. Για να σπείρει ειρήνη, να σπείρει αξίες και αγάπη. Να γεμίσει με ολόλαμπρο Θεό, της άδειας ζωής τον αφώτιστο θόλο.

Παντού Σε βρίσκω και του πόνου το άρμα μας φέρνει πιο κοντά. Σε κάθε ανθρώπου τη μαρτυρική καρδιά, απ' τη θάλασσα ως τα βουνά το λάβαρο της θυσίας Σου ανεμίζει. Όλο και πιο υπερήφανα. Μα κι αδιαμαρτύρητα.

Θαρρείς φτιαγμένος για τα δύσκολα ο δικός Σου λαός. Σαν πάντοτε ταγμένος στην αιώνια θυσία που πρώτος υπέμεινες. Ξανά και ξανά, καρφιά να του παραλύουν τα μέλη, ως την τρίτη κατά τας γραφάς ημέρα, που πάλι όρθιος θα σταθεί.

Και πως ταιριάζει, κοίτα στ' αλήθεια, πως ταιριάζει σαν από πρόνοια Θεϊκή αυτό το σύμβολο σε γαλάζια και λευκή πατρίδα.

Το μικρό πεζό "Σταυρωθήτω", δημοσιεύθηκε στο τεύχος 35 του περιοδικού Fresh (Άνοιξη 2013). Φωτογραφία ανάρτησης: Felix Merler από το Pixabay