ΖΩΗ: Κρανίου τόπος!

Παρακολουθώ, ακούω, σκέφτομαι και αγανακτώ. Αγανακτώ, σκέφτομαι και θυμώνω. Κάνω βόλτα στην πόλη και δεν αναγνωρίζω την πόλη μου. Κοιτώ περαστικούς στο δρόμο και διαβάζω στα πρόσωπά τους μια τραγική απόγνωση, αφασία, ένα κώμα της ζωής με τα μάτια ανοιχτά. 

Αριστερά, δεξιά, άκρα, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, εθνικιστές, αναρχικοί, φασίστες... απαξιώ και αποστρέφομαι. Για μένα, όπως είμαι σίγουρος και για τους περισσότερους, είστε όλοι
ύποπτοι. Ύποπτοι και αποτυχημένοι. Γενικεύω; Ίσως. Σας πετάω στο ίδιο καζάνι; Μπορεί. Όπως όμως έχουν πεταχτεί στο ίδιο φριχτό καζάνι και λιώνουν τόσα χρόνια οι αξίες, οι ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων και όλων των άλλων λαών του κόσμου. Για μένα μόνη αξία είναι η ελευθερία και η ευτυχία του συνανθρώπου μου, όλων των ανθρώπων, η ανάπτυξη και η ευνομία της πατρίδας μου, όλου του κόσμου. Όλα τα υπόλοιπα στ' αυτιά μου ηχούν μάταια έως και ανούσια. Εσείς μείνετε να διεκδικείτε τα σκήπτρα της δήθεν σωτηρίας που πρέπει να σας δοθούν.

Εγώ, απλά κοιτάζω γύρω μου. Απαξίωση, εξαθλίωση, ανεργία, ρατσισμός, άστεγοι, εξαρτημένοι, έγκλημα παντού. Ζωή σαν θάνατος. Έγκλημα που γίνεται ο νόμος, άνθρωποι που υπηρετούν τα πάλαι ποτέ ιδανικά και αυτούς τους νόμους στους οποίους ορκίστηκαν, κάνουν τα στραβά μάτια, προσπαθούν απλά να εξασφαλιστούν. Βία! Παντού και με κάθε τρόπο. Σε μένα, στον διπλανό μου, στον ηλικιωμένο, στον ανάπηρο, στο νέο άνθρωπο, στο αγέννητο παιδί, στον μετανάστη... Βία παντού, αυτή κυβερνά μαζί με τον τρόμο και τον φόβο. Πογκρόμ πραγματικό στην κοινωνία.

Κοιτάζω γύρω μου... στρέφω την πένα και τα σάλια μου εναντίον σας. Σ' εσάς που καπηλεύεστε έννοιες, αξίες, σύμβολα... τα σύμβολα της πατρίδας μου και της πιο δικής μου πίστης. Στο σχολείο μας μαθαίνατε μονάχα με ύφος και φανφάρα τις χρυσές σελίδες της ιστορίας μας, αντί να μελετάμε όμως εξίσου προσεκτικά και τις άλλες σελίδες, τις μαύρες, να παίρνουμε παράδειγμα, να μαθαίνουμε πραγματικά. Για να το παίζουμε μετά ήρωες σκύβοντας το κεφάλι. Κάντε τόπο! Τίποτα δε σας χαρίζω. Τίποτα δε σας ανήκει. Σας φτύνω κατάμουτρα και επαναπροσδιορίζω. Τη ζωή μου. Γιατί η ζωή είναι δική μου και τίποτα δε σας ανήκει!

Στρέφω την πένα και τα σάλια μου εναντίον σας. Είμαι πολύ μικρός, μα αν θα γίνω κάτι, θέλω να γίνω γι' αυτό ακριβώς. Θέλω να υπηρετώ τον άνθρωπο, την ψυχή του ν' αγκαλιάζω, αυτή που εσείς σκοτώνετε. Θέλω να ζωντανεύω όνειρα, θέλω να μιλάω για αξίες... όσα δηλαδή σας ενοχλούν. 

Στρέφω την πένα και τα σάλια μου εναντίον σας, γιατί στα πτύελα κυλιέται η ζωή σας κι εκεί πάντα θα παραμένει.

Αγαπήστε και παλέψτε. Βοηθήστε. Σταθείτε δίπλα στον άνθρωπο. Αγαπήστε τον. Είναι ο μόνος δρόμος.

(ΥΓ: Συγχωρέστε με για το ύφος και την περίεργη δομή του κειμένου... είναι σκέψεις που προέκυψαν αυθόρμητα και απλά θέλησα να τις μοιραστώ χωρίς επεξεργασία)

Δημοσίευση σχολίου

8 Σχόλια

  1. Επειδή τη ζωή μας την ορίζουμε μόνο εμείς σαν έλλογα όντα και σαν ευλογία που μας δόθηκε, οι σκέψεις σου Δημήτρη, είναι η διύλιση της έννοιας του ανθρώπου. Δεν απαξιούμε, απλά προσπερνάμε και κοιτάμε αυτό που πρέπει να είναι όχι μόνο το ατομικό αλλά το συλλογικό όραμα. Σήμερα μπορεί τις ίδιες σκέψεις να κάνουν εκατοντάδες, αύριο να είναι χιλιάδες ή εκατομμύρια. Σημασία έχει να βιώνουμε και συμβιώνουμε σωστά. Τα όνειρα, οι χίμαιρες, οι ουτοπίες και η τελική πραγμάτωση διαφέρουν ως προς τη δυνατότητα επιμονής και υπομονής! Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας τις αυθόρμητες σκέψεις σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυθόρμητα μου βγήκε ένα "αχ"αναστεναγμός μαζί με πόνο. Γιατί να μας βάζουν σε τέοιες διαδικασίες, αντί όλοι μαζί να προσπαθούσαμε να βελτιώσουμε εαυτούς να γίνουμε χρήσιμοι ο ένας στον άλλον και τόσα άλλα παρά να περνάνε παρόμοιες σκέψεις;Είναι λυπηρό ακόμα λυπηρότερο πως πάντα υπήρχαν στον κόσμο αδικίες,κακίες, όλεθρος και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν.Δεν αντέχω να διαβάζω παρόμοια, να ακούω παρόμοια, να βιώνω παρόμοια, μα πριν λίγο καιρό χαμογελούσαμε νομίζω......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχώς, Ευρυδίκη, οι άνθρωποι παρέδωσαν τα κλειδιά της ζωής τους σε πράγματα μικρά, πολύ μικρά μπροστά στην πραγματική υπόσταση της ύπαρξης. Και αυτό ευτέλισε τη ζωή, την υποβάθμισε σε ένα επίπεδο πολύ χαμηλό που δε γεμίζει κανέναν. Ναρκωμένοι όλοι είναι, αποχαυνωμένοι, επιβιώνουν χωρίς να ζούν - για να "κλέψω" ένα ωραίο σύνθημα τοίχου. Οι συνειδήσεις όμως είναι φτιαγμένες από υλικά άλλα, και ευτυχώς αντιδρούν. Απ' ότι φαίνεται πολλοί σκύβουν και τις αφουγκράζονται. Ας ελπίσουμε αυτοί να γίνουν σιγά-σιγά περισσότεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πριν λίγο καιρό χαμογελούσαμε, ακόμα υπνοβατούσαμε, πιστεύαμε ένα όραμα που όμως ήταν μοιραίο να διαλυθεί, να τελειώσει κάποια στιγμή. Το ξύπνημα απ' όλα αυτά είναι επίπονο, ανώμαλη και αναγκαστική προσγείωση σε μια πραγματικότητα που αφήσαμε να σαπίσει. Ελπίζω, Μαρία, είμαι αισιόδοξος και ελπίζω. Όλα κύκλος είναι, έτσι θέλω να το βλέπω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπήστε και παλέψτε. Βοηθήστε. Σταθείτε δίπλα στον άνθρωπο. Αγαπήστε τον. Είναι ο μόνος δρόμος.....Συγχωρηστε με..αυθορμητα μου βγηκε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το ΑΜΗΝ με την πάντα διπλή του σημασία... προσευχή και μύχια κραυγή.
    Αυγή, Κωστή, χαίρομαι που σας βλέπω εδώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή