«ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» μικρό πεζό

Κλείνω τα μάτια μου. Μπροστά απλώνεται ένας μεγάλος ωκεανός, αχανής, ατέλειωτος απ' άκρη σ' άκρη όπου ρίχνουν βλέμμα τα μάτια του μυαλού. Ωκεανός όχι γαλάζιος, όχι από νερό. Γράμματα παντού, μικρά και μεγάλα, πεζά και κεφαλαία, ασπρόμαυρη θάλασσα που ξεχειλίζει χρώματα. Κι εγώ καράβι ξύλινο, χωρίς κατάρτι και πανιά, πλέω ανάμεσα στα γράμματα, μέσα σε λέξεις, γύρω από φράσεις, τις αφήνω να με οδηγούν. Σελίδες υψώνονται κύματα, άλλοτε πιο απαλά έως και ανεπαίσθητα, σαν χάδι αγαπημένου χεριού, άλλοτε βίαια, με χτυπούν στα πλευρά, με ταρακουνούν, με ζαλίζουν... αναγκάζομαι να πιάνω με άλλη δύναμη το τιμόνι κι ας μην ορίζω τόσο εγώ τούτη τη ρότα.

Σαν η θάλασσα είναι ήρεμη, γίνομαι κουπαστή και κάθομαι σιωπηλός, να ρουφάω το ερωτιάρικο παιχνίδισμα των γραμμάτων κάτω από τον πάντα λαμπερό ήλιο, που δεν κρύβεται πίσω από σύννεφα. Τι όμορφα που κρατιούνται τα γράμματα απ' το χέρι, ενώνονται, χάνονται το ένα μέσα στο άλλο, γεννούν άλλα, νέα γράμματα· εραστές νοημάτων, ιδεών και μνήμης. Σαν το νερό ξανά ανταριάζει, γίνομαι πλώρη και με δύναμη ανοίγω τις φράσεις για να περάσω από μέσα τους κι ορθός να κρατηθώ. Κι αυτά τα ερωτηματικά...! “Να τα προσέχεις τα ερωτηματικά γιατί πολλά είναι ύφαλοι. Να τα σέβεσαι και να τα προσέχεις”, μου είπε κάποτε μια όμορφη γοργόνα, που τα μαλλιά της έσταζαν θαυμαστικά. Μπορεί να γίνει επικίνδυνη αυτή η θάλασσα, μα μονάχα όταν την κατανοήσεις κι όταν αφουγκραστείς τις σιωπές της δε θα τη φοβάσαι. Θα μιλάς μαζί της κι εκείνη θα μιλάει μαζί σου και θα αγαπάς εξίσου το θυμό και τη γαλήνη της.

Λιμάνια; Πολλά στο δρόμο μου... Πολλά νησιά, πολλοί προορισμοί φλερτάρουν το αγκυροβόλημα. Τα προσπερνώ όμως τα λιμάνια, από μακριά βλέπω τα νησιά κι ύστερα πάλι στρίβω προς το ανοιχτό πέλαγος. Όλο και περισσότερο με στοιχειώνουν τα λόγια του ποιητή... “μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο”*. Γι' αυτό και τούτο το σκαρί, δεν έχει άγκυρα.

Μπες στο νερό, αφήσου στα αρχαία ρεύματα. Σελίδες είναι ο κόσμος και οι ανάσες του γράμματα. Και γίνονται πιο όμορφες οι λέξεις όταν βαρκούλες ρίχνονται σε θάλασσες ατέλειωτες. Μουσκέψου άφοβα, αφού έτσι κι αλλιώς κι εσύ νερό είσαι. Άκου τη μουσική του ανέμου και μη σε τρομάζει το απέραντο. Γι' αυτά τα απέραντα, τα αιώνια, είναι πλασμένος ο άνθρωπος.

* Κωνσταντίνου Καβάφη, “Ιθάκη”, στ. 26-29


Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 33 του περιοδικού Fresh (φθινόπωρο 2012)

Δημοσίευση σχολίου

2 Σχόλια

  1. Ο ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ... ΤΙ ΝΑ ΠΩ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ!!!!
    ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρύσα, τι ενθουσιασμός είναι αυτός; :) χεχε!! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, να είσαι καλά!! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή