Μια φορά κι έναν καιρό, τρεις φίλοι...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις αγαπημένοι φίλοι, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι. Τους γνώρισα πριν περίπου 12 χρόνια, σε μια περίοδο που είχε μόλις αρχίσει να με απασχολεί πιο σοβαρά το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, της αγάπης, της εμπιστοσύνης και των απογοητεύσεων που η ζωή στήνει σε κάθε βήμα για να δοκιμάσει τον άνθρωπο. Έγιναν αμέσως και δικοί μου αγαπημένοι φίλοι. Ζούσαμε τις πιο ανέμελες υποτίθεται ηλικίες, μοιραζόμασταν όμως αυτό το ψυχοφθόρο στίγμα της αν-ησυχίας, της αμφισβήτησης, της κριτικής στάσης.


Ήταν γενναία παιδιά, αντιμετώπιζαν τις προκλήσεις και τις δυσκολίες ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με τις δικές του ιδιαιτερότητες, γιατί απλά αγαπούσαν τη ζωή. Κάποια στιγμή όμως όλοι οι άνθρωποι λυγίζουν. Όση δύναμη ή θάρρος ή κουράγιο και να 'χουμε, το βάρος των δυσκολιών όταν το κουβαλάς συνέχεια γίνεται ανυπόφορο και η πτώση φαντάζει έως και λυτρωτική. Είναι η βαριά κληρονομιά της πολύπλευρης Θεάνθρωπης φύσης μας που όμως έχει ήδη προνοήσει, ακόμα και για τον πιο αδύναμο, ένα απόθεμα δυνάμεων και αποφασιστικότητας που εντυπωσιάζει όταν το ανακαλύπτουμε και τελικά το επιστρατεύουμε για να σωθούμε. Η ζωή μπορεί ως και να σε εγκαταλείψει προκειμένου να σε αναγκάσει να την ανακαλύψεις και πάλι. Γιατί πάντα, για να έρθει η ανάσταση απαιτεί πρώτα μια σταύρωση κι έναν θάνατο.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις αγαπημένοι φίλοι, που τους κουβαλώ πάντα μαζί μου, όπου κι αν πάω γιατί ενηλικιωθήκαμε μαζί και πολλά σπουδαία μαθήματα πήρα απ' τα πάθη τους. Σας μεταφέρω την αγάπη τους και την αληθινή συγκίνησή τους.

Συγκίνηση, γιατί πολύ σύντομα θα μπορείτε κι εσείς να τους γνωρίσετε και να σας διηγηθούν την ιστορία τους.

Φωτογραφία: Gaptone