ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ της Μάρως Βαμβουνάκη

Όταν φτάνει η ώρα να μιλήσω σε κάποιον ή να γράψω για βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, έρχομαι συνήθως σε δύσκολη θέση. Με πιάνει μια αμηχανία, θα έλεγα, μια παράξενη αδυναμία έκφρασης. Είναι αυτή η αίσθηση να θες να πεις τόσα, αλλά να φοβάσαι πως δε θα βρεις τις κατάλληλες λέξεις· συμβαίνει αυτό με πράγματα ή έννοιες που στέκουν σ' ένα δικό τους ύψος, κουβαλώντας ένα ειδικό κύρος. 

Κάτι παρόμοιο με πιάνει και τώρα, που θέλω να σας γράψω για το τελευταίο της βιβλίο, "Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη", ένα βιβλίο που φέρει ατόφια τη λάμψη μιας γραφής που σμιλεύει μια εξαίσια γοητεία.

Ξεκινώντας μυθιστορηματικά, η Μάρω Βαμβουνάκη, στην πρώτη εικόνα του βιβλίου, μας μεταφέρει στα ατμοσφαιρικά δρομάκια της Βιέννης, μέσα από τα μάτια ενός άνδρα, που έφτασε ως εκεί αναζητώντας έναν γαλήνιο διάλογο με τον εαυτό του. Η επιλογή της Βιέννης μόνο τυχαία δεν είναι, αφού είναι μια πόλη της μουσικής, της τέχνης και του ρομαντισμού, αλλά και η πόλη όπου σπούδασε και εργάστηκε ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόυντ.

Η περιπλάνηση ξεκινά. Δύσκολη, επίπονη, όμως θεραπευτική. Ζωή και θάνατος, έρωτας, αγάπη και μοναξιά, φλόγες που μέσα μας σιγοκαίνε, θλίψεις, φοβίες και ματαιώσεις που στοιχειώνουν τη ζωή, αφαιρώντας μας τα πιο ουσιαστικά. Οι σελίδες προχωρούν και η Μάρω Βαμβουνάκη καταθέτει εδώ κάποια από τα ωραιότερα κείμενά της. Το κεφάλαιο Ο κόσμος των κοιμητηρίων, αγγίζει με έναν μοναδικό τρόπο την απώλεια, τον θάνατο, το πένθος και την οδύνη, το φοβερό αυτό πέρασμα στον άγνωστο άλλο κόσμο. Τα παραβολικά Παραμύθι της εύκολης ζωής και Χωρίς ανταμοιβή, και το αριστουργηματικό Διακριτικές προσφορές, για το δόσιμο, την αξιοπρέπεια και την μυστηριακή τέχνη της αγάπης.

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που καί σε αυτό το βιβλίο συναντούμε, είναι οι αυτοβιογραφικές αναφορές της συγγραφέως. Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν μονολογεί από απόσταση, δεν απλώνει δίχτυ ασφαλείας για τον εαυτό της. Συνδιαλέγεται με τον αναγνώστη, του ανοίγεται κι εκείνη θαρραλέα, του εξιστορεί δικά της βιώματα, ασκεί αυτοκριτική, διδάσκεται πριν μας προτρέψει να διδαχθούμε.

Λόγος ζωντανός, ευαίσθητος, που σαν απαλό μητρικό χάδι τού αφήνεσαι, θες να σε αγγίζει όλο και περισσότερο, φωνή αγάπης, φωνή ουσίας, σε κάνει να θες να σκεφτείς - δε στο επιβάλλει, το επιλέγεις. Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε μια καλή φίλη και το μεταφέρω εδώ: πράγματα που έχουμε ήδη γραμμένα μέσα μας, αλλά έχουν θαφτεί κάτω από άγχη και φοβίες και αισθανόμαστε πως τα έχουμε απωλέσει. 

Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γράψω για ένα έργο που θεωρώ μαγικό, από αυτά τα μοναδικά που τα τελευταία χρόνια μας δίνει η Μάρω Βαμβουνάκη (έχουν προηγηθεί τα βιβλία "Ο παλιάτσος και η Άνιμα", "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", "Χορός μεταμφιεσμένων" και "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα") και γίνονται ξεχωριστοί σύντροφοι, φίλοι καλοί που πάντα επιθυμείς το καλοσυνάτο χέρι τους στον ώμο σου. Τα διαβάζεις ξανά και ξανά γιατί πάντα έχουν κάτι νέο να σου πουν, γιατί οι βαθύτερες αλήθειες μας είναι πάντοτε καινούργιες.

Το βιβλίο "Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη" κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις Ψυχογιός.