Βάγια πριν τη χολή


Πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε στη ζωή μας την αλήθεια; Να ξεριζώσουμε μια για πάντα τα ζιζάνια που πνίγουν καθημερινά την ψυχή μας, στερώντας της τον καθαρό αέρα και το φως του ζωοδότη ήλιου.

Θέλει μεγάλη τόλμη η αλήθεια και θάρρος η ελευθερία. Ο άνθρωπος πολλές φορές προτιμά να περιχαρακώνεται σε ένα ψέμα, μέσα στο οποίο αισθάνεσαι ασφαλής. Ένα ψέμα που έκανε αλήθεια του, μια κάλπικη αλήθεια που σιγά σιγά αλλοτριώνει την εικόνα του, το ανάγλυφο της καρδιάς του. Δεν επιθυμεί να ανοιχτεί, δε νιώθει καλά να αλλάξει και το κακό διαιωνίζεται, μεταμορφωμένο σε κάτι που ποτέ δε θα γίνει. Σε λόγο και ανάσα της αλήθειας. Η ζωή μας είναι γεμάτη ψέματα που μάθαμε για αλήθειες, μαύρες ανάσες μούχλας που μάθαμε να αναγνωρίζουμε για οξυγόνο.

Αναρωτιόμαστε ποτέ γιατί η ψυχή μας πεταρίζει διαφορετικά όταν αισθανόμαστε έστω κι ένα τόσο δα μικρό, ανεπαίσθητο άγγιγμα του καλού, του αληθινού; Αρκεί πολλές φορές μονάχα ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ακόμα και μια μυρωδιά. Γιατί ο σπόρος, καλά θαμμένος στο μέσα μας, αναζητά λίγο νερό να πιει, λίγο φως και λίγο αέρα να φυτρώσει, για να μπορεί μετά να μας δωρίσει άνθος και καρπό που θα μας αλλάξει για πάντα. Είναι εκεί, ζωντανός, θαμμένος αντιστέκεται και περιμένει.

Σε μέρες με τέτοιο συμβολισμό όπως αυτή, πάντα έρχεται στο μυαλό μου η περίφημη ιστορία του "Μέγα Ιεροεξεταστή" από το μυθιστόρημα "Αδελφοί Καραμάζωφ" του μεγάλου δασκάλου, Φιοντόρ Ντοστογιέσφκι:

"Η ελευθερία της πίστης Σου ήταν τότε ακόμη, εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια το πολυτιμότερο απ' όλα. Μήπως δεν τους έλεγες ο ίδιος τόσο συχνά, 'θέλω να σας κάνω ελεύθερους'; Λοιπόν, τους βλέπεις αυτούς τους ελεύθερους ανθρώπους", προσθέτει ο γέροντας με βαθυστόχαστο χαμόγελο. "Ναι, το πληρώσαμε ακριβά" εξακολούθησε ο γέροντας, κοιτάζοντάς Τον αυστηρά, "αλλά επιτέλους το φέραμε σε πέρας εν ονόματί Σου. Δεκαπέντε αιώνες βασανιστήκαμε με αυτήν την ελευθερία και τώρα το έργο μας τελείωσε και τελείωσε καλά. Δεν το πιστεύεις ότι τελειώσαμε για πάντα;"

"Ο άνθρωπος όταν ελευθερωθεί, δεν έχει καμία διαρκέστερη και πιο βασανιστική φροντίδα, πάρα μόνον πώς θα βρει όσο γίνεται πιο γρήγορα κάποιον που θα μπορεί να τον λατρεύει. [...] 
Μα τι έκανες κι Εσύ; Αντί να γίνεις κύριος της ελευθερίας των ανθρώπων, τους μεγάλωσες πιο πολύ την ελευθερία τους. Ή σου διέφυγε πως ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού; [...] 
Δεν κατέβηκες από το Σταυρό όταν Σου φώναζαν χλευαστικά: Κατέβα από το Σταυρό και θα πιστέψουμε ότι είσαι ΕΣΥ. Δεν κατέβηκες, γιατί και πάλι δεν ήθελες να υποδουλώσεις τον άνθρωπο με ένα θαύμα και διψούσες για ελεύθερη πίστη και όχι πίστη στο θαύμα. Διψούσες για αγάπη και ελευθερία και όχι για τη δουλοπρεπή γοητεία ενός σκλάβου μπροστά σε μια δύναμη που τον υποδουλώνει για πάντα. Αλλά και στο ζήτημα αυτό εκτίμησες πολύ τους ανθρώπους, γιατί δεν είναι, μα την αλήθεια τίποτα άλλο παρά σκλάβοι, αν και γεννημένοι για επαναστάτες. Κοίτα γύρω Σου και κρίνε."

Κοιτάξτε γύρω σας και κρίνετε.


Εικόνα: Η είσοδος του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, 1842, τοιχογραφία του Jean Hippolyte Flandrin,
Αβαείο του Σεν Ζερμέν ντε Πρε, Παρίσι.

Δημοσίευση σχολίου

5 Σχόλια

  1. Γιατί άραγε τα κείμενά σου αγγίζουν πάντα; Είναι ο σπόρος που έχουμε μέσα μας, και με λέξεις σαν τις δικές σου ανθίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να μιλάω για πράγματα που έχουν αγγίξει κι εμένα. Μπροστά στις μεγάλες ιδέες, στέκομαι ελάχιστος... :) Σ' ευχαριστώ πολύ Ευρυδίκη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι ήταν και θα είναι ο άνθρωπος.Λυπάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι είναι, Μαρία, δυστυχώς. Γι' αυτό πρέπει να επανακάμψουν και να αναδειχθούν πάλι πρότυπα σωστά ανθρώπων και συμπεριφορών... ίσως έτσι έστω κάποιοι αντιμετωπίσουν αλλιώς τη ζωή τους. Καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχω ξαναπεί πως το άλας επί της γης πάντα είναι λιγοστό.Μα τώρα κινδυνεύει να εξανεμιστεί. Ας βρούμε με πάσα δυσκολία τους λίγους κόκκους και να τους κρατήσουμε καλά, με αγάπη να ανθίσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή