Ελλείψει ζωής, ηθικής, αξιών και Θεού, όλα επιτρέπονται και ο κόσμος πια μοιάζει να κατρακυλά δίχως προστατευτικό δίχτυ. Βυθίζεται σε μια κόλαση “δροσερή”, που απολαμβάνουμε ως νεωτεριστικό κατόρθωμα, έργο εξέλιξης και προόδου. Πνιγόμαστε όμως, ασφυξία, όλο και λιγοστεύει το οξυγόνο.
Γιατί, ανάσα χαρίζει μονάχα το ουσιαστικό, το αληθινό κι εμείς, χρόνια τώρα, κολυμπάμε στην εποχή του πλαστικού, του ψεύτικου. Νέος Μεσαίωνας, προς το παρόν, χωρίς υπόσχεση Αναγέννησης.
Ξανά, απέτυχε ο πολιτισμός, γιατί κομίζει αισθητική, προσπάθεια, μόχθο, σύνθεση, διάλογο και ρήξη με το μέσα... και ο κόσμος εθίστηκε στο εύκολο, στο γρήγορο.
Δε χρειάζεται να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, γιατί να μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία, είναι χάσιμο χρόνου και η ζωή είναι τόσο μικρή. Στα σκουπίδια λοιπόν η γνώση, αντί να γίνει επίκτητη· το αρχέγονο πάντα βρίσκει τρόπο να επικαλύπτει, να κυριαρχεί, ιδίως σε εποχές που οι ανισότητες και οι αδικίες γίνονται οι κανόνες του παιχνιδιού.
Ο πολιτισμός, η αγάπη, ο Θεός (ως ό,τι το αντιλαμβάνεται ο καθένας, μη σας τρομάζει η λέξη), το όμορφο και το ιδανικό, μπορούν να περιμένουν μέχρι να τελειώσει το ανθρωποφαγικό τραπέζι και να μαζευτούν τα μαχαίρια.
Χτίστε τώρα νέα τείχη, χωρίστε τους ανθρώπους, σκάψτε χαρακώματα, περιφραχτείτε πίσω από “τελειότητες” και “ανωτερότητες”. Πάντα ήταν πιο εύκολο να αφορίζεις απ' το να προσπαθείς να συνεννοηθείς.
Πίνακας: Pablo Picasso, Guernica, (1937)
2 Σχόλια
Η ανάρτησή σου, Δημήτρη, έγινε σε μια καίρια χρονική στιγμή. Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια, αλλά σήμερα ειδικά, έχω απογοητευτεί από το τι σημαίνει πια το να λέγεται κανείς άνθρωπος. Η λήθη σε συνδυσμό με την απάθεια κατοικοεδρεύουν στην Κόλαση των καιρών δίνοντάς την την όψη ενός ανεκτού προσωπικού Παραδείσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήH Guernica... αυτή η Guernica, τριγυρνούσε ώρες στο μυαλό μου, κάπως έπρεπε να τα πω, γιατί όσο πάει και με τρομάζει αυτός ο κόσμος - και αυτό δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, είναι γενικό :) Να 'σαι καλά Ευρυδίκη! Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή