Αυτές τις μέρες τραβάω ένα μαρτύριο που σκέφτηκα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Θα καταλάβετε γιατί έγραψα τη λέξη μαρτύριο με πλάγια γράμματα. Πάει τώρα λίγος καιρός που αποφάσισα να δω ξανά λιγάκι πιο σοβαρά τη σχέση μου με το γράψιμο. Επανέκτησα και μια κάποια δραστηριότητα στα social media, με τα οποία, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά γιατί τα θεωρώ χάσιμο χρόνου και βασίλειο ματαιοδοξίας. Την τελευταία σκέψη μου βέβαια, γλυκαίνει το ότι στα δίκτυα αυτά, έρχομαι σε πιο συχνή επαφή και με τους καλούς μου φίλους (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ λίγοι) αλλά και με ανθρώπους που εκτιμώ - άρα, εντάξει, αξίζει τον κόπο και τον χρόνο.
Η "επιστροφή" μου αυτή, ωστόσο, έφερε στην επιφάνεια με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο και κάποιες δικές μου εσωτερικές δυνάμεις, τις οποίες είχα φροντίσει επιμελώς να θάψω, όπως έκανε κι ο Ουρανός με τα μυθικά παιδιά του.
Φωνές, ακούω φωνές... έλεγε ένα παλιό ποπ σουξέ και εμένα οι φωνές αυτές μου λένε πολλά και ο διάλογος μαζί τους είναι από χαζός έως πηγή έμπνευσης. Τι θες τώρα και μπλέκεσαι πάλι; Καλά δεν είχες την ησυχία σου; Έχει αλλάξει κάτι; Και ποιος θα σε διαβάσει; Όλο για θανάτους και τέτοια ακαταλαβίστικα γράφεις, ουρά θα κάνουν οι εκδότες!
Θα είμαι ειλικρινής. Η πρώτη μου ενασχόληση με τα πράγματα μού άφησε κάποια, ας τα πούμε, παιδικά τραύματα. Είμαι ρομαντικός, είμαι και αφελής ώρες ώρες, πρέπει να το παραδεχθώ. Ανοίχτηκα πιο πολύ απ' ότι έπρεπε - και δεν αναφέρομαι στα γραπτά μου. Επέτρεψα να μπουν στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου άνθρωποι με τους οποίους πίστεψα ότι με ενώνουν πράγματα όμορφα - και πιστέψτε με, κάτι τέτοιο για κάποιον ιδιόρρυθμο, μοναχικό και μονόχνοτο όπως είμαι εγώ, δεν είναι καθόλου εύκολο. Εδώ κολλάει βέβαια η αφέλεια περισσότερο, παρά ο ρομαντισμός.
Υποτίθεται ότι με τους φίλους είσαι ο εαυτός σου, είσαι αληθινός, θες το καλό τους, συμβουλεύεις όσο μπορείς βέβαια, βοηθάς. Προς Θεού όμως, μην πεις κάτι που δε θα τους αρέσει! Να είσαι αληθινός, αλλά δε χρειάζεται να λες πάντα την αλήθεια, ούτε αυτό που σκέφτεσαι - ανήκουστο! Μην πειράξεις την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους... αυλικός καλύτερα, αμισθί κόλακας, φίλος λιγότερο. Οι φίλοι αυτοί, όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν, τόσο ξαφνικά εξαφανίστηκαν και τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, σοφά έκαναν και με τον τρόπο τους (και χωρίς να το θέλουν, είμαι σίγουρος) με προστάτευσαν από την τοξική τους παρουσία. Κάτι είναι κι αυτό. Το ίδιο πιθανόν να συμβαίνει και με συνεργάτες, όχι μόνο με υποτιθέμενους φίλους.
Η μεγάλη μου δύναμη ως άνθρωπος ήταν και είναι ότι τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Τα έχουμε βρει και αρκούμαστε ο ένας στον άλλον. Ξέρω καλά ποιος είμαι και δε χρειάζομαι κανέναν για να με λιβανίζει. Είναι σπουδαίο να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και εν μέρει με βοήθησαν και όλοι αυτοί οι "φίλοι" και οι "συνεργάτες" της πρώτης περιόδου. Μου το θύμισαν. Τους απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Θα μπορούσα να φανταστώ τον καθέναν απ' αυτούς σαν βιβλία στο γνωστό μας Goodreads και να τους βάλω αστεράκια, αλλά καλύτερα όχι. Ας μην τους συγχύσω πάλι.
Την πρώτη φορά, λοιπόν, τα παράτησα εξαιτίας κάποιων ανθρώπων και κάποιων συμπεριφορών. Αισθάνθηκα προσβεβλημένος και ως πράξη αξιοπρέπειας επέλεξα να αποχωρήσω. Δεν το μετανιώνω κι ας μου έκοψε αυτή η απουσία την όποια "φόρα" ή "δυναμική" είχα τότε. Στη ζυγαριά του τι χάνεις και τι κερδίζεις στη ζωή έχει περισσότερη αξία να μη χάσεις τον εαυτό σου. Αυτός θα είναι πάντα πιο ακριβός και πολύτιμος απ' όλα.
Και τώρα; Μάλλον με περιμένει ένας σχετικά μοναχικός δρόμος. Δεν γράφω εύκολα πράγματα, δε γράφω για τα λεφτά ούτε επί παραγγελία, δε γράφω για το μεγάλο κοινό (μάλλον) και νομίζω ότι αυτός είναι ο δρόμος μου και στα γράμματα - ακριβώς ίδιος με τον δρόμο της ζωής μου. Για την ακρίβεια, πολλές φορές όταν ξεκινάω να γράψω κάτι, δεν ξέρω καν τι είναι αυτό που γράφω. Όπως πχ τώρα. Κάτι γράφω, αλλά δεν ξέρω τι είναι. Δε νομίζω ότι μου πάνε και πολύ τα καλούπια, γιατί να το παιδεύω; Δε με ενδιαφέρει να ακολουθήσω κανέναν κανόνα - εγώ φτιάχνω τους κανόνες μου. Θα διαβάσει κανείς αυτά που γράφω; Λίγοι μάλλον, όπως και τα προηγούμενα. Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Η ουσία είναι σε εκείνους τους λίγους που θα θελήσουν να σε βρουν, να σε πλησιάσουν, να σου γράψουν ένα μήνυμα για να σου πουν ότι κάτι κέρδισαν διαβάζοντας κάτι δικό σου. Αυτό! Και μόνο! Και αυτό και μόνο μου έλειψε και μου έδωσε τη δύναμη να αποφασίσω να τολμήσω πάλι.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί μας τα λες όλα αυτά;
Μαντέψτε!
Πάλι δεν ξέρω...
Φωτογραφία του Lukas_Rychvalsky από το Pixabay
0 Σχόλια