Στον Ζούρα και τον Γκιόργκι


Το νέο μου ταξιδιωτικό βιβλίο «Κάρτ ποστάλ από τη Γεωργία», έκδοση του Ιδρύματος Αλέξανδρος Αλεκσίτζε και του Γεωργιανού Ινστιτούτου Αθηνών, ξεκινάει με μια αφιέρωση που στην ουσία είναι η αρχή και το τέλος αυτής της μοναδικής εμπειρίας που έζησα και επιχειρώ να μεταφέρω στα κείμενα αυτού του βιβλίου. Το ταξίδι που γέννησε μια φιλία και η φιλία που γέννησε το ταξίδι.

Στον Ζούρα και τον Γκιόργκι.
Χωρίς εκείνους τίποτα απ' όσα θα διαβάσετε δε θα βίωνα.

Θυμάμαι, απ' όταν γεννήθηκε το ενδιαφέρον μου για τη Γεωργία, με αφορμή όσα θαυμαστά μάθαινα για την ιστορική παρουσία των Ελλήνων εκεί αλλά και από τους μύθους, είχε δημιουργηθεί μέσα μου μια παράξενη εμμονή. Αναζητούσα με δίψα πληροφορίες παντού, σε ιστοσελίδες, σε άρθρα, σε βιβλία, χτύπησα ως και την πόρτα του Γεωργιανού Ινστιτούτου, όπου είχα την τύχη να γνωρίσω και τον πάντα ζεστό και φιλόξενο Αβταντήλ Μικαμπερίτζε. Ανυπομονούσα. 

Τους δύο κολλητούς φίλους τούς γνώρισα μέσω μιας εφαρμογής συνομιλιών - είχα σκεφτεί πως θα ήταν καλή ιδέα να πάρω πληροφορίες κι από ντόπιους - είμαστε στην εποχή της πανεύκολης διαδικτυακής επικοινωνίας, γιατί όχι; Εκείνοι εντυπωσιάστηκαν από το τόσο ζωηρό ενδιαφέρον μου για τη χώρα τους, μου είπαν πολλά, προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Οι επαφές μας έγιναν καθημερινές και πολύωρες. Μαθαίναμε και εγώ και εκείνοι. Το ταξίδι είχε κιόλας πάρει μορφή και σχήμα. Απόμενε απλά η πρώτη πτήση. Νύχτα. Ένα αεροπλάνο που με τη δύναμη και την ταχύτητά του διέλυσε φόβους και δισταγμούς.

Ο Ζούρα και ο Γκιόργκι μου άνοιξαν τα σπίτια τους, την ψυχή τους και τις παρέες τους. Δίχως καλά καλά να γνωριζόμαστε ξεκινήσαμε με ωραία τρέλα και την πιο αγνή όρεξη για εξερεύνηση. Και μετά το πρώτο ταξίδι, οργανώσαμε δεύτερο, μέσα στην ίδια κιόλας χρονιά! Κι ύστερα τρίτο, την επόμενη χρονιά. Αδιανόητο - όχι όμως για μας. Το άνετο τζιπ του Ζούρα έγινε δεύτερο σπίτι, εστιατόριο, πανδοχείο αλλά και εξομολογητήριο. Από τη μια άκρη της Γεωργίας στην άλλη, από το Σιγνάγι, πολύ κοντά στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν, στο Μπατούμι της Μαύρης Θάλασσας και από το Μπακουριάνι στα 1860 μέτρα, ως τα βάθη της σπηλιάς του Προμηθέα κοντά στο Κουταΐσι. 

Τι θα 'ταν η φιλία μας αυτή δίχως τον δρόμο και δίχως το ταξίδι; Κανείς δεν ξέρει κι ούτε χρειάζεται ν' αναρωτιόμαστε. Ευλογία είναι η συνάντηση, η αναχώρηση και η επιστροφή αυτήν μονάχα δυναμώνουν. Και ό,τι ζήσαμε θα υπάρχει και θα ζει μαζί μας για πάντα, χαραγμένο βαθιά και ανεξίτηλα στις αναμνήσεις και την ψυχή. Και η φιλία από μόνη της, ένα πάντα μοναδικό ταξίδι.

Το βιβλίο «Καρτ ποστάλ από τη Γεωργία» αφιερώνεται λοιπόν σ' εκείνους. Για την ευγένεια και τη σπάνια καλοσύνη τους, την αγάπη τους, την υπέροχη τρέλα τους, για τον τρόπο που μου γνώρισαν τη χώρα τους - αλλά και για όσα ακόμα δεν έχουμε κάνει και μας περιμένουν.

Φωτογραφία ανάρτησης: από αριστερά, ο Γκιόργκι, εγώ και ο Ζούρα, στη λαξευτή αρχαία πόλη της Βάρτζια.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια