Είναι στιγμές που εύχεσαι να μην υπήρχε χρόνος, οι μέρες να μην είχαν όνομα, να μην ξημέρωνε ποτέ. Αυτό το χάδι που σε παραδίδει στη νύχτα να σε σμίξει με το όνειρο για πάντα. Και αν ανοίξεις πάλι τα μάτια σου, να μην είναι πρωί. Αλλά δε θες να ανοίξεις τα μάτια σου.
Θες η εικόνα η τελευταία να παραμείνει αυτή η μορφή, αυτό το πρόσωπο, που καθρεφτίζει όσα η ψυχή σου λαχταρά, αυτά για τα οποία χτυπάει η καρδιά σου. Η ύπαρξή σου ολοκληρωμένη πια αφήνεται στην αιωνιότητα της στιγμής που δυο ψυχές σταματούν να ψάχνουν. Στον αιώνιο έρωτα. Και εύχεσαι να κρατήσει για πάντα.
Θα κρατήσει για πάντα. Ό,τι κι αν φέρει το ξημέρωμα, όσο κι αν ο χρόνος επιμένει να περνά, αυτές οι στιγμές είναι η προσωπική σου αιωνιότητα, η δική σου αθανασία. Και αυτή την αθανασία, δεν μπορεί να στην πάρει κανείς... ούτε καν εσύ ο ίδιος.
(γράφτηκε τον Ιούλιο του 2009)
0 Σχόλια