«ΣΤΑΣΟΥ...» ποίημα

Είναι τότε

που φεύγει μακριά σου

κι ας μην κάνει ούτε ένα βήμα

που σε κοιτάζει

αλλά νιώθεις να μη σε βρίσκει πουθενά

απλώνεις τα χέρια

μα ούτε ένα άγγιγμα

δεν είναι δίπλα σου κι ας είναι εκεί

η μοναξιά σε διαπερνά με τρόμο

κι ας σου μιλάει

θέλεις να πεις "στάσου"

μα φωνή δεν βγαίνει

μια σιωπή που την καρδιά σκοτώνει

που σε αποδυναμώνει

ακινησία

που σπάει μονάχα ένα δάκρυ

μα κι αυτό βουβό

χωρίς λυγμό

χωρίς φωνή

χωρίς μια αγκαλιά

να το πάρει μακριά

κι ας είναι τα αγαπημένα χέρια δίπλα

κι ας σε κοιτάζει αμήχανα

με αγάπη που ούτε εκείνη

ούτε εκείνη δεν μπορεί να μιλήσει

μόνο σε κοιτάζει

μέχρι να έρθει η ώρα που θα φύγει