ΜΙΚΡΟ "ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ" ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ(;)

Αισθάνομαι πλέον ότι πρέπει να πάρω θέση. Για πρώτη φορά τόσο έντονη νιώθω την επιθυμία να πω τι σκέφτομαι, όπως φρονώ στ' αλήθεια ότι έχει έρθει η ώρα να κάνουμε όλοι. Δεν μπορούμε πια να μην πάρουμε θέση, ο ρόλος του παθητικού θεατή άλλωστε μας κατέστρεψε και μας οδήγησε σε όλα αυτά που ζούμε. 

Οφείλουμε να μιλήσουμε. Για μας, για τη γενιά μας, για αυτούς που θα έρθουν μετά από μας και θα πρέπει να τους εξηγήσουμε, να δικαιολογηθούμε, να ζητήσουμε συγγνώμη για έναν κόσμο και μια πατρίδα που δανειστήκαμε από εκείνους κι από τον Θεό και δεν παλέψαμε στο ελάχιστο να τους τα παραδώσουμε καλύτερα.

Ξέρουμε και βλέπουμε όλοι τι γίνεται στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες. Η κατάσταση προετοιμαζόταν πολύ καλά και με σχέδιο χρόνια τώρα. Καταστροφή της παιδείας, καταστροφή του πολιτισμού, διαμόρφωση κοινωνίας χωρίς ιδανικά και αξίες (οικογενειακές, ανθρωπιστικές, εθνικές, θρησκευτικές ή άλλες...) διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τώρα η οικονομία και ο πλούτος μας. Η χώρα μας απαξιώνεται και ξεπουλιέται με γοργούς ρυθμούς. Οι Έλληνες οδηγούμαστε σε εξαθλίωση, σε εποχή νέας υποδούλωσης πολύ πιο ύπουλης από τις παλαιότερες και αυτό δεν είναι κινδυνολογία, αλλά μια πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας. Η νέα λίθινη εποχή για την οποία κάποτε μας προειδοποιούσε ο Οδυσσέας Ελύτης είναι προ των πυλών.

Με απογοητεύουν πολλά πράγματα από μας, τους πολίτες αυτής της χώρας. Με απογοητεύει που όλα γίνονται και επιβάλλονται τόσο εύκολα. Με απογοητεύει που στρέφουμε την απόγνωση και τον θυμό στον συνάνθρωπό μας, σε αυτόν που είναι και ζει δύσκολα κι εκείνος δίπλα μας, στον συνάδελφο στη δουλειά, η βία σε όλες της τις εκφάνσεις. Με απογοητεύει που δεν κοιτιόμαστε στον καθρέπτη και που δεν αναζητούμε την δική μας ευθύνη παρά μόνο αγωνιούμε να βρούμε πλάτες να φορτώσουμε την ευθύνη αυτή - περισσότερες πλάτες, άλλες, όχι τη δική μας. Με απογοητεύει που καπηλεύονται την αγανάκτηση όλων μας κουκουλοφόροι που σπάνε βιτρίνες και αυτοκίνητα, παλικαράδες κάθε είδους που δέρνουν και χτυπάνε ενεργώντας σαν αυτόκλητοι σωτήρες που θα "καθαρίσουν" τη χώρα, κόμματα μικρά και μικροπρεπή που κρύβουν την ανεπάρκειά τους πίσω από ψευδοεπαναστάσεις, άνανδροι πολιτικάντηδες που χρησιμοποιούν ό,τι μπορούν για να πείσουν ότι επιδιώκουν την αλλαγή ενός συστήματος του οποίου αποτελούν κομμάτι και βοήθησαν να γίνει το τέρας που έγινε. Με απογοητεύει που δεν είμαστε ενωμένοι - ακόμα να μάθουμε από την ιστορία μας ότι όποτε οι Έλληνες ενώθηκαν, έκαναν πράγματα που ο κόσμος όλος θαύμασε.

Με ρωτούν γιατί δεν κατεβαίνω κι εγώ στους δρόμους, γιατί δεν συμμετέχω σε διαμαρτυρίες, σε πορείες. Αδιαφορώ; Τα περιμένω όλα από τους άλλους; Βολεύομαι με την εύκολη διαμαρτυρία του καναπέ και του ίντερνετ;

Όχι φίλοι μου! 

Δε θέλω να μπω και να συμμετέχω σε καμία πορεία και σε καμία διαμαρτυρία για να ενισχύσω την προσπάθεια της όποιας κομματικής εταιρείας (του κάθε χρώματος) να ενισχυθεί μέσα από εμένα. Δε θα μπω σε καμία τέτοια πορεία, γιατί ο πόλεμος αυτός μας αφορά όλους ως έθνος και όχι ως πρόβατα - οπαδούς - κομματικούς στρατούς. Δεν με εκφράζει καμία διαμαρτυρία όταν στην κεφαλή της βρίσκεται η σημαία ή το πανό ενός κόμματος. Δε με εκφράζει η βία, απ' όπου κι αν προέρχεται. Θα είμαι με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, με όρεξη και πάθος στην πορεία και την διαμαρτυρία εκείνη, που θα αφορά όλους τους Έλληνες και θα έχει μπροστά μια μεγάλη ελληνική σημαία και χιλιάδες άλλες από πίσω. Τη σημαία αυτή, που κάποιοι εν πλήρη αγνοία πατάνε, βρίζουν και καίνε, τη σημαία αυτή που κρύβει στα σπλάχνα της το αιώνιο "ελευθερία ή θάνατος" και στεφανώνεται από το σύμβολο του σταυρού, το σύμβολο της θυσίας, της προσφοράς - ασχέτως θρησκευτικής πεποίθησης του καθενός.

Αυτό που γίνεται στην Ισπανία τις τελευταίες μέρες είναι ελπιδοφόρο και απ' ότι φαίνεται ξυπνάει και αρκετούς εδώ. Πέρα και έξω από κόμματα, αυτό που κινδυνεύει είναι η Ελλάδα, δηλαδή όλοι μας. Μακάρι ένα υγιές κίνημα διαμαρτυρίας να γεννηθεί και να ευδοκιμήσει στη χώρα μας και να είστε σίγουροι ότι... θα βρεθούμε όλοι εκεί έξω, όπως πάντα ξέραμε (και δεν πιστεύω ότι ξεχάσαμε) να κάνουμε εμείς οι Έλληνες.