Τί και τίνος είναι, επιτέλους, ο Χριστός;

Σας έβαλε σε σκέψεις ο τίτλος του κειμένου; Η εποχή στην οποία έχουμε μπει, επιβάλλει να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα. Σε μια περίοδο νέου σκοταδισμού, όπου όλα (και δυστυχώς μέσα στα "όλα" περιλαμβάνονται και οι δικές μας επιλογές) μας τραβάνε προς τα πίσω και προς τα κάτω, πρέπει ο καθένας μας να αναζητήσει ξανά το αληθινό νόημα των αξιών.

Τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο, όπου ξανά αναβλήθηκε η πρεμιέρα μιας παράστασης με την οποία κι εγώ προσωπικά διαφωνώ, είναι ένα σοβαρό πλήγμα. Πλήγμα σε τι; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος και δικαίως. Πλήγμα στον πολιτισμό μας που έχει ήδη υποβαθμιστεί σε σημείο απαξίωσης; Πλήγμα στη δημοκρατία μας η οποία έχει παραδοθεί αμαχητί στην ασυδοσία - και μάλιστα από τους θεματοφύλακές της, δηλαδή εμάς τους ίδιους; Πλήγμα στην ανθρωπιά ή την ευσυνειδησία μας... μια καθημερινή ματιά γύρω μας, σε βλέμματα, πράξεις, λέξεις και διαθέσεις, θα μας επιβεβαιώσει την τραγική απουσία τους.

Αφήσαμε τα πάντα στην τύχη τους, αμέτοχοι εμείς, ανύποπτοι, καθισμένοι αναπαυτικά σε καναπέδες που γίναν βάλτοι και μας ρούφηξαν. Αφήσαμε τα πάντα να ρημάξουν, να τα φάει η μούχλα κι η σκουριά. Κι όταν (όσοι) πήραμε χαμπάρι την καταστροφή γύρω μας, η μούχλα κι η σκουριά είχαν πια καταφάει τα πάντα.

"Τέτοιες παραστάσεις στην Ελλάδα, τέλος!" δήλωσε έξω απ' το Χυτήριο ένας βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, εκλεγμένος δηλαδή από τον λαό, δίνοντας γλαφυρά το στίγμα του νέου μας Μεσαίωνα. Η μούχλα κι η σκουριά αυτοδιορίστηκαν κριτές, νέα Ιερά Εξέταση. Λάθος... δεν αυτοδιορίστηκαν, τους διόρισαν οι ψηφοφόροι τους και το σύστημα που τους δυνάμωσε και τους αβαντάρει για τους δικούς του σκοπούς. Εκλεγμένος κατήφορος.

Η παράσταση στο Χυτήριο χαρακτηρίστηκε προκλητική, βλάσφημη. "Είναι τέχνη να δείχνουν τον Χριστό γκέι;" φωνάζουν κάποιοι υψώνοντας σταυρούς και εξαπτέρυγα.

Ας καταλάβουμε όλοι κάποτε ότι ούτε η τέχνη ούτε η πίστη μπορούν να έχουν ορισμούς. Τέχνη μπορεί να είναι τα πάντα και αν η τέχνη μπορεί να εκφράζει αυτό το "πάντα", είναι γιατί ανιχνεύει τα άκρα, αναζητά τα όρια για να τα αμφισβητήσει, να τα διαλύσει και να πάει τη σκέψη μας παραπέρα. Η τέχνη, οφείλει να είναι προκλητική και να αμφισβητεί τα πάντα, αυτός είναι ένας από τους πιο βασικούς της ρόλους και αυτό είναι που διαχρονικά όρισε την εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος. Το ίδιο συμβαίνει και με την πίστη. Η πίστη, όπως και η τέχνη, δεν ορίζεται, δεν κλείνεται σε στεγανά.

Είναι τέχνη, λοιπόν, να δείχνουν τον Χριστό γκέι; Η απάντηση, όσο κι αν ξενίζει κάποιους, είναι ναι. Τι είναι τελικά ο Χριστός και τίνος; Ναι, ο Χριστός μπορεί να είναι γκέι για τους γκέι. Μπορεί να είναι μαύρος για τους μαύρους (όπως είναι σε κάποιες χώρες). Μπορεί να είναι τσιγγάνος για τους τσιγγάνους, ροκάς για τους ροκάδες και εν τέλει μπορεί να είναι το καθετί για όσους Τον πιστεύουν, για τον καθένα από μας. Ο Χριστός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος σε όλες του τις εκφάνσεις και ήρθε στον κόσμο για όλους, όχι για κάποιους. Ο Χριστός είναι τα πάντα.

Σας φαίνεται προκλητικό; Βλάσφημο; Αντιχριστιανικό; Κι όμως, ακριβώς αυτό -πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι το μεγαλείο της ύπαρξης του Ιησού Χριστού και ακριβώς γι' αυτό, ο Χριστός είναι Θεός.

Ο Ιησούς Χριστός και η αλήθεια Του δεν χρειάζονται καμία βίαιη υπεράσπιση, καμία σταυροφορία και κανέναν αφορισμό ώστε να μείνουν "καθαρά". Ταπεινότητα δίδαξε ο Κύριος, αγάπη και κατανόηση, ας το θυμηθούν αυτοί που προτάσσουν με ευκολία τη γροθιά τους κατά πάντων. Τα δίδαξε περίπου δύο χιλιετίες πριν, κι όμως, ακόμα μας φαίνονται ακαταλαβίστικα.

Ο φασισμός και ο σκοταδισμός ΔΕΝ είναι δυνατόν να υπερασπίζονται το φως, την αγάπη και την αλήθεια του Χριστού - μην ξεχνάμε ότι σε άλλη εποχή, τέτοιοι άνθρωποι κυνηγούσαν ανελέητα τον μεγάλο μας Νίκο Καζαντζάκη. Η ανοχή σε τέτοια φαινόμενα τώρα, θα οδηγήσει σύντομα σε πολύ χειρότερα και η ευθύνη είναι πια συλλογική.

Και κάτι ακόμα.
Ο Χριστιανισμός είναι ελευθερία και φως.
Ο Ελληνισμός είναι ελευθερία και πνεύμα ανοιχτό, σαν τον υπέροχο ουρανό μας.
Ο φασισμός είναι σκοτάδι, σκλαβιά και θάνατος.
Τόσο απλά.

Δημοσίευση σχολίου

2 Σχόλια

  1. Ο πιστός βουδιστής έμενε σε μία καλύβα. Το κρύο του χειμώνα αβάσταχτο. Ειχε κάψει όσα ξύλα είχε στη διάθεσή της φτώχειας του. Τουρτούριζε και κόντευε να πεθάνει από το κρύο. Το ξύλινο άγαλμα του Βούδα κοσμούσε το μικρό καλυβάκι. ΟΥΤΕ που διανοήθηκε να το χρησιμοποιήσει... ΟΥΤΕ!!!!.... Θέ μου τι βλασφημία.....

    Μέσα από όραμα εμφανίστηκε μπροστά του ο Βούδας:
    -Κάψε το άγαλμα.. είπε στον ανθρωπάκο...
    -Όχι... είσαι ο Δαίμονας και παλεύεις να νικήσεις τη Αδυναμία μου... ΟΧΙ.. κατηγορηματικά οχι.... Ας πεθάνω..
    -Σε παρακαλω, είπε ο Βούδας, Ρίξε το άγαλμα στη Φωτιά.... Εγώ είμαι που κατοικώ μέσα σου και τουρτουρίζω...


    Καλημέρα.... Ελευθερίας Έκφρασης και ΦΥΣΙΚΑ χωρίς να ξεχνάμε πως η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ συντροφεύει με την ΕΥΘΥΝΗ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφη ιστορία και πολύ εύστοχο σχόλιο :) Σ' ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή