Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΩ

Σταμάτησε το βοριαδάκι. Ως και τα άψυχα ντουβάρια αρρώστησαν απ' τον λίβα και τις βαριές μου τις ανάσες. Παντού καυτός αέρας, κάνει λάβα ακόμα και τα κύματα του τραγουδιού. Δε με χωράει ο τόπος. Ξάφνου η πόλη γίνεται μικρή, τόσο μικρή κι εγώ ασθμαίνοντας μια χαραμάδα αναζητώ να δραπετεύσω, να βρω ξανά αέρα καθαρό. Πώς να 'ναι ο κόσμος έξω;

Εχθρικά με κοιτάνε όλα γύρω μου, με μάτια οργισμένα, φλογερά. Σαν να κουράστηκαν τα κτήρια, οι δρόμοι, οι πλατείες και οι ως τώρα αγαπημένες γωνιές να με βλέπουν να περπατάω απογοητευμένος στις βραδινές μου βόλτες. Για όλα να παραπονιέμαι. Μου ξεχειλώνει τις αντοχές και την υπομονή πολλές φορές αυτή η πόλη. Κι ας την αγαπάω. Σαν να βαρέθηκε κι αυτή να δέχεται τη χλεύη και το σάλιο μου. Σαν να κουράστηκε από την αδιαφορία μου, κι ας μ' αγαπάει. Σαν να λυπάται για τον ρόλο που της φόρτωσαν χωρίς να έχει διαλέξει. Δε μ' αντέχει που δεν την αντέχω κι ας με μεγάλωσε, κι ας μ' αγαπάει. Πώς να 'ναι ο κόσμος έξω;

Θεέ μου, πώς γίνεται τέτοια σκλαβιά να μου προσφέρεται ως ελευθερία; Μάθε με στα πόδια μου να δίνω φτερά και να βουλιάξω μη μ' αφήνεις. Κοίτα πώς ρουφάει τα πάντα αυτή η κινούμενη άμμος, κοίτα πως τις ελπίδες κατασπαράσσει, πώς δίχως έλεος τις διαλύει μονομιάς και σαν φίδι μονομιάς τις καταπίνει. Πώς να 'ναι ο κόσμος έξω;

(γράφτηκε τον Αύγουστο του 2010 - η εικόνα είναι από τον πίνακα "Πόλη" του Ηλία Πασσίση)

Δημοσίευση σχολίου

3 Σχόλια

  1. Μπαίνω ξανά με το δεξί να αφήσω το πρώτο όπως μου είεπες, σχόλιο στο ιστολόγιο. Ήθελα να πω ότι το κείμενο μοιάζει με το αποτέλεσμα μετά από σεμινάριο δημιουργικής γραφής. κατάφερες κάτι τόσο απλό και καθημερινό, τις σκέψεις μες στην γκρίζα πολή, να βγάλουν φτερά και να περάσουν απο τη γειτονιά της πρωτοτυπίας! Καλό απόγευμα, Δημήτρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκο καλωσήλθες! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το κείμενο, να είσαι καλά. Ελπίζω να μπήκες με το δεξί :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή