Λέω πάντα πως οι ιστορίες είναι ζωντανοί οργανισμοί. Πλάσματα που γεννιούνται με ψυχή, αναπτύσσονται, διαμορφώνονται, αλλάζουν και κάποια στιγμή, μοιραία, κλείνουν τον κύκλο ζωής τους. Με τον Οδοιπόρο είχα από την αρχή αυτή τη γνώριμη αίσθηση της συνέχειας, της εξέλιξης, του δρόμου - τι οδοιπόρος θα ήταν άλλωστε ο ήρωάς μου; Ένας απλός άνθρωπος που περπατάει ασταμάτητα κουβαλώντας στην πλάτη του έναν μεγάλο και βαρύ σάκο.
Το διήγημα που δημοσίευσα εδώ πέρυσι τον Οκτώβριο με τον τίτλο "Οδοιπόρος" -που έγινε από τις πιο διαβασμένες αναρτήσεις μου για την προηγούμενη χρονιά- και η ιστορία η ίδια που αφηγείται, μού άφησε αμέσως το αποτύπωμα ενός θέματος που αναζητά κάτι περισσότερο, κάτι άλλο. Λίγο αργότερα, τον Νοέμβριο, ήρθε ένα μικρό πεζό με τίτλο "Οδοιπόρος ΙΙ", που ήταν στην ουσία σκέψεις και λόγια του Οδοιπόρου, τον οποίον άρχιζα κι εγώ πλέον να γνωρίζω καλύτερα.
Το διήγημα του Οκτωβρίου έκλεινε με το ερώτημα «ποιος είναι ο Οδοιπόρος;» και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να δοθεί μια απάντηση.
Ο Οδοιπόρος είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος του σήμερα όσο και κάθε εποχής, ο άνθρωπος που περνά κάθε μέρα και παντού από δίπλα μας, μπορεί και να μας καλημερίζει, να μας χαμογελά προτού η φιγούρα του χαθεί στο ανώνυμο πλήθος. Περπατά αέναα κουβαλώντας στην πλάτη του τα βάρη μιας στείρας καθημερινότητας, μιας απάνθρωπης και βασανιστικής ζωής δίχως νόημα και διεξόδους. Μπορεί να έχει κάθε όνομα, γι' αυτό και δεν έχει κανένα. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, γι' αυτό και δεν είναι κάποιος συγκεκριμένα. Σκεπτόμενος τον Οδοιπόρο, έφερνα συχνά στο νου μου τον μυθικό Σίσυφο, τον άνθρωπο που φυλάκισε τον Θάνατο, που κατάφερε να ξεγελάσει τον Άδη και γι' αυτό τιμωρήθηκε να κουβαλάει έναν μεγάλο βράχο ως την κορυφή ενός λόφου που έπειτα ξανακυλούσε πάντα προς τα κάτω και έπρεπε να τον ανεβάζει ξανά και ξανά, αιώνια τιμωρία και άχθος.
Παρά την κακουχία στην οποία μοιάζει καταδικασμένος, ο Οδοιπόρος αρνείται να το βάλει κάτω. Σηκώνει το κεφάλι προς τον ουρανό, αναζητά τον Θεό, μοιάζει να θέλει να συνομιλήσει και να αναμετρηθεί μαζί του. Ένας επίμονος πόνος στην πλάτη έρχεται ως η υπενθύμιση της φθαρτής του φύσης, τον κάνει να κομπιάζει, να καμπουριάζει, να κοιτά ξανά κάτω. Θα σηκώσει όμως και πάλι το κεφάλι ψηλά, προς την υπέρβαση.
Στην πρώτη του ιστορία, ο Οδοιπόρος, ενώ περπατά κουρασμένος και διψασμένος, αποσπάται από ήχους τρεχούμενου νερού, που όμως δε φαίνεται πουθενά. Ακολουθώντας τους ήχους και την παραίσθηση, με την ελπίδα να βρει καθαρό νερό, ο Οδοιπόρος θα πάρει ένα σκοτεινό, υπόγειο μονοπάτι που τον οδηγεί τελικά σε μια παραλία. Εκεί, σαστισμένος και απογοητευμένος, παρατάει τον σάκο και αρχίζει να βγάζει τα ρούχα του, παραδομένος σε μαύρες σκέψεις. Τελικά, το χέρι ενός καλοσυνάτου περαστικού που του βρέχει το πρόσωπο τον συνεφέρει και ο Οδοιπόρος συνεχίζει με ανανεωμένη αισιοδοξία το δρόμο του.
Γράφοντας την απλή αυτή ιστορία, που μας εισάγει στην ουσία τον χαρακτήρα του Οδοιπόρου, άρχισε κιόλας στο μυαλό μου μια ιδιότυπη οπτικοποίηση με έμπνευση και όσα τον τελευταίο καιρό δοκιμάζω με τα φιλμ super 8. Η ιδέα το επόμενο ερασιτεχνικό πείραμά μου σε φιλμ να δώσει σάρκα και οστά στον Οδοιπόρο δεν άργησε να γεννηθεί (είμαι και επιρρεπής, είναι η αλήθεια) μαζί με έναν ωραίο ενθουσιασμό. Ακολούθησαν αρκετό γράψιμο και σβήσιμο, δακτυλογραφήσεις σκηνών και πλάνων, πρόχειρα και κακοφτιαγμένα σχέδια με μολύβι... δημιουργικές διαδικασίες που ακόμα συνεχίζονται. Μένει να αποδειχθεί αν το ασπρόμαυρο φιλμ θα αποδειχθεί φιλόξενο και ταιριαστό για τον κουρασμένο αλλά επίμονο ήρωά μου ή αν θα προτιμήσει να περιοριστεί στο χαρτί, στις επόμενες ιστορίες του.
Μια μικρή ταινία, λοιπόν, ετοιμάζεται. Ερασιτεχνική, πειραματική, με αγάπη, ενθουσιασμό και διάθεση να βγει ένα αξιοπρεπές (τουλάχιστον) αποτέλεσμα. Από επόμενες αναρτήσεις εδώ και στα κοινωνικά δίκτυα θα σας ενημερώνω για την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος. Όπως και να 'χει, ό,τι και να προκύψει, ο Οδοιπόρος θα παραμείνει ένα πείραμα, ένας λευκός καμβάς, μια αφηγηματική πλατφόρμα σε συνεχή εξέλιξη και αναδιαμόρφωση - μέχρι να επιλέξει ο ίδιος πού, πότε και πώς θα σταματήσει.
Εικόνα ανάρτησης: Robert Balog από το Pixabay
0 Σχόλια